“De eerste keer dat ik naar Goran ging, voelde ik me depressief, uitgeput en kon alleen maar huilen.
De groene omgeving en de rust verzachtten al onmiddellijk een beetje de woeling in mijn hoofd en lijf. Eens aangekomen in de wei, vroeg Lies of ik Goran wou halsteren. Niet zo moeilijk, dacht ik. Gewoon rustig naar hem toe stappen en hem vooral niet opjagen. Maar Goran dacht er duidelijk anders over, want hoe rustig ik ook dacht te zijn, hij liep telkens van me weg. Na meerdere mislukte pogingen vroeg ik uiteindelijk of Lies het wou doen want het ging gewoonweg niet. Lies halsterde Goran vlotjes en samen we gingen we naar de paddock.
Daar kreeg ik opnieuw dezelfde vraag, maar faalde ook opnieuw. Lies begon door te vragen naar mijn gevoelens. Wat deed het precies met mij dat hij zich niet liet halsteren door mij? Met welk gevoel stapte ik op Goran af? Ik moest het niet perse uitspreken, maar alleszins wel eens over nadenken voor mezelf. Lies spoorde me aan om met een ander gevoel naar hem toe te gaan. Ik besefte dat ik gewoon wou slagen in de opdracht en iedere keer zeer vastberaden was als ik hem benaderde. Ik besliste om mijn aanpak inderdaad te veranderen. Wat wou ik eigenlijk zelf van Goran? Opnieuw ging ik naar hem toe, maar in plaats van zijn rug te draaien en weg te stappen zoals alle vorige keren, bleef Goran rustig staan. Ik raakte hem zacht aan, streelde zijn manen, en absorbeerde de warmte. Daarna kon ik hem gemakkelijk halsteren. Wat was er nu veranderd aan mijn gevoel of intentie? Ik had me gerealiseerd dat ik eigenlijk simpelweg wat liefde wou van Goran, niet meer en niet minder, en met die intentie was ik naar hem toegestapt. Opdracht geslaagd. Alleen niet de opdracht die ik initieel voor ogen had.”
BE - Brugge
تعليقات